Τετάρτη 27/07/2011

Τα βράδια του καλοκαιριού στην Ελλάδα είναι σίγουρα από τα πιο όμορφα πράγματα στον κόσμο. Παλιότερα, στον τόπο που μεγάλωσα, θυμάμαι τους ανθρώπους να βρέχουν τις αυλές και τα σκαλοπάτια, κι ύστερα να βγάζουν καρέκλες και τραπέζια και να κάθονται στη δροσιά ως αργά. Κανένας δεν έβλεπε το δελτίο των 8. Τα χέρια χτυπούσαν στα τραπέζια τους πόντους της πρέφας και της δηλωτής, τα ζάρια έφτιαχναν πόρτες,  τ ’αστέρια  φορτώνονταν ευχές, το σκοτάδι έπαιζε κρυφτό με τα παιδιά της γειτονιάς, κι ο αέρας μύριζε γιασεμί και δροσερό καρπούζι.

Χτες στη Θεσσαλονίκη ήταν κάπως διαφορετικά. Το ίδιο όμορφα όμως. Δεν υπήρχαν βρεγμένες αυλές για τα τραπέζια, μα στοιβαγμένες καρέκλες έξω από κλειστές βιτρίνες, δυνατή μουσική, κρύα μπύρα και ο φακός της μηχανής μου. Περπάτησα τη Βαλαωρίτου. Η Θεσσαλονίκη ήταν εκεί με τον αυθορμητισμό της, τη μεσογειακή κουλτούρα της, τη φασαρία της, την αστική γοητεία της και τη νεοαποκτηθείσα γκρίνια της που δεν της περισσεύουν αρκετά λεφτά για ψώνια. Η Θεσσαλονίκη ήταν όμορφη χτες το βράδυ. Δε βαριέσαι, έτσι κι αλλιώς την αποχαιρέτησα…

Προς το παρόν έχει ακόμα αστέρια στον ουρανό και γω είμαι στο κατάστρωμα ενός πλοίου μεσοπέλαγα. Μυρίζει θάλασσα και  έχει δροσιά. Αν τα δάχτυλά σου μπερδεύονταν στα δικά μου ίσως και να σκεφτόμουν λίγο πιο αισιόδοξα.